Σάββατο του Λαζάρου.

Ανέβηκα λοιπόν και αυτό τα Σαββατοκύριακο στο χωριό.


Το χωριό έρημο από ανθρώπους περιμένει την Μ. Εβδομάδα, που θα επιστρέψουν οι Αργυριώτες για την Ανάσταση.

Οι κερασιές και οι κουτσουπιές έχουν ανθήσει. Ακόμα και μέσα στην πλατεία.


Πάνω από το χωριό, προς το ξεβούνισμα, οι δρόμοι έχουν κλείσει από πέτρες που πέφτουν με τα χιόνια και τις βροχές του χειμώνα.


Και όπως φωτογράφιζα τις πέτρες, κάτι είδα να κουνιέται μέσα στον φακό ...
Με την άκρη του ματιού μου είδα μιά Βερβέρα (σκιουράκι).


Το μάτι γυαλίζει από το φλάς. Μετά το φλάς, το σκιουράκι εξαφανίστηκε.

Λίγο πρίν φτάσω στην Τρικοκιά, είδα τα χιόνια που δεν έχουν λιώσει ακόμα και κάποια δένδρα είχαν πέσει αφού το φουσκωμένο από την βροχή και το χιόνι έδαφος δεν μπόρεσε να τα κρατήσει.



Δίπλα στα χιόνια η Άνοιξη ανασταίνει την φύση. Η Περσεφόνη εγκαταλείπει το βασίλειο του Πλούτωνα, για να επιστρέψει στην αγκαλιά της μητέρας της Δήμητρας στον επάνω κόσμο.





Χαμηλά στα ποτάμια, τα πλατάνια ξεδιπλώνουν τα φύλα τους σαν μπουμπούκια που θα βγούν για να προσφέρουν σκιά και δροσιά τους καλοκαιρινούς μήνες.


Η λανθασμένη οικονομική διαχείρηση των εθνών, έδιωξε τους ανθρώπους από τα χωριά και την φύση και τους στοίβαξε σε τσιμεντόκουτα μέσα στις μεγάλες πόλεις...
Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι σήμερα γνωρίζουν την φύση από την οθόνη του υπολογιστή τους...