Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το περσινό καλοκαίρι.
Τα δάση πάνω από την Σπερχειάδα την γλίτωσαν για ακόμα μιά φορά. Θυμάμαι πως έγινε κάποιος εμπρησμός λίγο πριν φθάσουμε στο χωριό Περιβόλι, που ευτυχώς βοήθησε ο καιρός και έσβησε.
Αν τότε φυσούσε βοριαδάκι, η φωτιά αφού θα έκαιγε όλα τα δάση και τα χωριά Περιβόλι, Νικολίτσι, Κυριακοχώρι, Αργύρια, Μάρμαρα κλπ ... θα έφθανε μέχρι το Ιόνιο, καθώς δεν υπήρχε τίποτα για να την σταματήσει.
Φέτος όμως θα είμαστε τόσο τυχεροί;
Διότι δυστυχώς μόνον στην τύχη μπορούμε να ελπίζουμε.
Ένας χρόνος πέρασε και δεν γνωρίζω αν έγινε κάτι.
Δημιουργήθηκε κάποιο
πρόγραμμα - σχέδιο πυροπροστασίας;
Έγιναν κάποια σεμινάρια από το κράτος ή τον δήμο, ώστε να γνωρίζουν οι πολίτες τι πρέπει να κάνουν σε περίπτωση φωτιάς;
Πώς να βοηθήσουν την κατάσβεση; Πώς να προφυλάξουν την περιουσία τους, τα παιδιά τους, τους εαυτούς τους; Δημιουργήθηκε από τον δήμο κάποια ομάδα εθελοντικής πυροφυλακής που να επιτηρεί την περιοχή ώστε να υπάρξει έγκαιρη επέμβαση στην αρχή μιάς φωτιάς;
Δυστυχώς δεν έμαθα τίποτα τέτοιο. Και αν τελικά οι άνανδροι εμπρηστές μας κάνουν στόχο, θα είμαστε ένα μάτσο ανεκπαίδευτοι, ανυπεράσπιστοι, πανικόβλητοι, μπεμπέδες που θα περιμένουμε τον σιδερένιο άγγελο να ρίξει ένα κουβά νερό πάνω από τη στάνη μας ή το σπίτι μας που καίγεται ...
Αλλά ο σιδερένιος άγγελος ίσως να μήν έρθει γιατί όταν η Ελλάδα έχει 100 ταυτόχρονα μέτωπα, τα αεροσκάφη δεν επαρκούν. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε 100 πυροσβεστικά αεροσκάφη, σωστά; Κανένα κράτος δεν έχει τόσα.
Επομένως θα έπρεπε ο δήμος και κάθε δήμος να οργανώσει μιά ομάδα πυροφυλακής, να φτιάξει
σχέδιο δράσης σε περίπτωση ανάγκης ώστε να γνωρίζει ο κάθε δημότης
τι ΑΚΡΙΒΩΣ θα πρέπει να κάνει. Πού θα πάει, πως θα βοηθήσει,
πώς θα διαφύγει ...
Αυτά, θα μου πείς, είναι πράγματα που συμβαίνουν σε πολιτισμένα κράτη και όχι στο Ελλάδιστάν. Μήν βιατήτε να κατηγορήσετε το κράτος ή τον οποιοδήποτε δήμο. Εγώ κατηγορώ τους πολίτες γιατί εμείς είμαστε το κράτος, εμείς είμαστε ο δήμος μας.
Πιέσαμε ποτε τον κάθε δήμαρχο και βουλευτή να κινηθεί πρός αυτή την κατεύθυνση; Όχι.
Τον πιέσαμε όμως για το σχέδιο πόλης ώστε να πάρουν τα χωράφια αξία ώς οικόπαιδα, τον πιέσαμε να μας χώσει το παιδί σε καμιά θεσούλα, αλλά δεν ενδιαφερθήκαμε να ζητήσουμε αντιπυρικές ζώνες.
Ούτε κάν συζητήθηκε στα καφενεία το θέμα της φωτιάς . Συζητάμε για σκυλιά, κυνήγια, για κομματικά, για γκομενικά, αλλά όχι για την φωτιά.
Υπάρχει ένας νόμος της φύσης που λέει:
"ο καθένας έχει ότι του αξίζει
κι αν αξίζει κάτι που δεν το έχει, τότε θα το αποκτήσει,
ενώ αν έχει κάτι που δεν το αξίζει, τελικά θα το χάσει."
Αξίζουμε τον παράδεισο που απλώνεται από τον Γουλινά μέχρι και την Σαράνταινα, ή θα το δούμε έτσι;
Στα βουνά η άνοιξη έρχεται αργότερα Αυτή την εποχή οι κάμποι έχουν σχεδόν χάσει τα λουλούδια τους, ενώ στα βουνά τώρα ανθίζουν.
