Είχα να ανέβω στα Αργύρια σχεδόν από το καλοκαίρι. Φέτος ήταν η χειρότερή μου χρονιά. Πότε κάποια ασθένεια δική μου ή των σκυλιών μου, πότε έβρεχε, πότε είχα δουλειές … Το βουνό μου είχε λείψει, αλλά περισσότερο λυπόμουν τα σκυλιά μου που θα είχαν παρανοήσει αφού τα είχα κλεισμένα στην αυλή από το καλοκαίρι.
Εχθές Σάββατο ήμουν πολύ κουρασμένος, έπεσα για ύπνο πολύ νωρίς, και έτσι ήταν φυσικό να ξυπνήσω μέσα στην άγρια νύκτα. Δεν το ξανασκέφτηκα! Δρόμο λέω για το βουνό. Μόλις φόρεσα στα σκυλιά μου τα τσουκάνια τους (κουδουνάκια) που τους φοράω στο κυνήγι για να ακούω πού βρίσκονται όταν είναι σε δασωμένο μέρος, κατάλαβαν ότι το όνειρό τους θα γινόταν πραγματικότητα ...
Στις 08:30 παρόλο που η θερμοκρασία ήταν 3,5 βαθμοί το κρύο δεν ήταν αισθητό. Αργότερα λουστίκαμε στον ήλιο, και η θερμοκρασίαανέβηκε πάνω από 10, αφύσικο για Δεκέμβρη. Τέτοια εποχή θα έπρεπε στο βουνό να ήταν τα πάντα σκεπασμένα με χιόνι.
Να μερικές φωτογραφίες:
Το χωριό όπως φαίνεται από τον δρόμο της Κολοκυθιάς.
Το ρέμα κάτω από την κορυφή "Μηλιά"
Η ομορφιά του μικρόκοσμου:
Μικροσκοπικά μανιτάρια επάνω στον κορμό ενός δένδρου.
Τρυποφράκτης. Τέτοια εποχή έπρεπε να βρίσκονται σε χαμηλότερα υψόμετρα,
αλλά λόγω ζέστης το βουνό είναι ακόμα γεμάτο από δαύτους.
Παρόλη την αφύσικη ζέστη για Δεκέμβρη, τα ρυάκια είναι γεμάτα.
Τα φυλλοβόλα δένδρα είχαν ρίξει τα φύλλα τους, αλλά τα πλατάνια ετοιμάζονταν να βγάλουν νέα. Προφανώς μπερδεύτηκαν με τέτοιες θερμοκρασίες και νομίζουν ότι έφθασε η άνοιξη. Προσέξτε στις δύο επόμενες φωτογραφίες τα μάτια που είναι έτοιμα να πετάξουν νέους βλαστούς.
Κυνήγι αγριογούρουνου. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κυνηγοί καταστρώνουν τα σχέδια του κυνηγιού. Οι νεότεροι τους παρακολουθούν με αφοσίωση και σεβασμό.
Ψηλά πάνω στην Τρικοκιά. Το τοπίο είναι φανταστικό.
